موانع و محدودیت های شاخص های توسعه شهری پایدار

؛«توسعه پایدار»، اهداف متعددی را دنبال می کند که محدود به زمان و مکان نیستند. توسعه پایدار حالت تکاملی برنامه های توسعه است که با دیدی کل نگر و نیز با تأکید بر بینشی سیستمی سعی دارد یک رهیافت تعادل بخش را دنبال کند. تضاد میان اهداف توسعه پایدار نه تضادهای سطحی برخاسته از ترجیح های شخصی هستند، نه تضادهای صرفاً مفهومی میان اندیشه های تجریدی منطق اکولوژیکی، اقتصادی و سیاسی، و نه مسئله ای نابهنگام که به واسطه هم آمیز آگاهی زیست محیطی و رکود اقتصادی به وجود آمده باشند. با توسعه شهرها و مطرح شدن اصل توسعه پایدار، توجه به اصل پایداری هر چه بیشتر مورد سوال قرار می گیرد. مشخصات کلیدی این اهداف، عدالت بین نسل های و درون نسل ها، از نظر اجتماعی، جغرافیایی و اداره جامعه، حفاظت از محیط طبیعی و زندگی در چارچوب ظرفیت تحمل ان استفاده حداقل از منابع غیرقابل تجدید، بقای اقتصادی، تنوع، جامعه خوداتکا، رفاه فردی و رفع نیازهای اساسی انسان باین شده است با بروز ضایعات زیست محیطی و کاهش سطح عمومی زندگی مردم به ویژه در جوامع شهری طی یکی دو دهه های اخیر، رهیافت توسعه پایدار به عنوان موضوع روز دهه آخر قرن بیستم از سوی سازمان ملل مطرح شد و به عنوان دستور کار قرن بیست و یکم در سطوح بین المللی، منطقه ای و محلی تعیین گردید و اصل پایداری در برنامه های توسعه به عنوان هدفی کلی مورد تأکید قرار می گیرد؛ هدفی که نهایت ندارد و مستمر است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی- تحلیلی است. ابتدا با بررسی نظریه ها و مبانی مطرح شده در این زمینه می پردازیم می گردد و آثار آن را بر توسعه شهرها و پایداری آنها بررسی می ک نیم. در این مقاله به چارچوب اصولی توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری، با توجه به اصول و نظریه های جدید مطرح شده می پردازیم.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری شهری , توسعه , پایداری , اصول پایداری , محیط زیست