شهر پایدار

فضاهای عمومی عرصه های کلان تعاملات اجتماعی شهروندان است. این فضاها علاوه بر ایجاد حس هویت و تعلق در میان شهروندان، موجب توسعه روابط اجتماعی در شهرها نیز می شوند. معماری ساختمان ها و شهرها از آن دست عواملی در زندگی بشر است که بر خلق و خو و آداب اجتماعی و حتی در شخصیت فردی انسان ها تأثیر بسزایی می گذارد. نظریه توسعه پایدار در دهه پایانی قرن بیستم، در پی شکست مکاتب مختلف برنامه ریزی از جمله مدرنیسم و پسامدرنیسم، در عدم توانایی به شرایط مطلوب زندگی و آثار م خرب بر محیط زیست جهانی، ملی و منطقه ای و محلی پا به عرصه وجود نهاد. از سوی دیگر جستجو برای یافتن شهر ایده آل یعنی آن شکلی از شهر که بتواند هم امتیازات تکنولوژیک و هم روحیه سالم زندگی روستائی را بر اساس ایده های روشنگرانه عدالت اجتماعی بیان کند از قرن های دور بسیار مورد توجه ویکی از دل مشغولی های بسیاری از فلاسفه، م صلحان اجتماعی، نویسندگان، معماران و شهرسازان بوده است. در دهه های پایانی قرن بیستم با توجه به رشد فزاینده نگرانی های زیست محیطی و بروز برخی بحران های اکولوژیکی و نتیجتاً ناپایداری محیطی این جستجو برای یافتن فرم شهر ایده آل جای خود را به سوال فرم شهری پایدار کدام است؟ داده است. در این مقاله که بر اساس روش توصیفی- تحلیلی تهیه گشته سعی بر آن شده که ضمن بیان اهمیت فضای سبز، پیاده روها، وسایل حمل و نقل عمومی، متراکم سازی فضاهای شهری و توسعه پایدار در شهرهای مدرن امروزی و تحلیل آثار اجتماعی، فرهنگی و روانی ناشی از گسترش این فضاها و توصیه ها و راهکارهایی در جهت بهبود عملکرد مدیریت شهری در ارتباط با ارتقای آثار اجتماعی، فرهنگی و روانی این فضاها در شهرها ارائه شود.

شهر پایدار Keywords:

فضاهای شهری , توسعه پایدار , شهر ایده آل