تحلیل سیستمی سازوکارهای موثر بر پایداری استان سیستان در برابر کم آبی با تاکید بر آمایش سرزمین

از آنجا که حیات اقتصادی و اجتماعی سیستان بستگی تام به حیات هیرمند و هامون دارد کاهش و نهایتاً قطع آورد سالانه هیرمند و نیز کاهش سطح هامون و تبدیل آن به کفه خشک موجب ظهور خشکسالی هیدرولوژیکی در طی سنوات اخیر شده است که این خود سرمنشاء بروز انواع خسارات و آسیب های اقتصادی در سطح ناحیه و نیز مناطق روستایی گردیده است. قطع جریان آب هیرمند به داخل مرز ایران به دلایل عدم قطعیت های سیاسی بین دو کشور، و نیز فقدان واکنش واقع بینانه و علمی در برابر این پدیده مزید بر علت شده و دامنه آسیب ها و خسارات را گسترده تر نموده است. در این تحقیق ضمن اشاره به فرضیه های دینامیکی منجر به کاهش توسعه دشت سیستان با استفاده از مفهوم حلقه های پایداری و با دیدگاه آمایش سرزمین به دو نمونه از راهکارها برای مقابله با چنین وضعیتی اشاره گردید. هر دو راهکار ریشه در ایجاد سود و زیان مشترک برای دو کشور ایران و افغانستان دارد که لازمه مدیریت آنها انجام آمایش سرزمین مشترک توسط دو کشور می باشد.

Keywords:

تفکر سیستمی , رودخانه هیرمند , دریاچه هامون , فرضیه دینامیکی , استان سیستان