طراحی محله ی مسکونی پایداربارویکردارتقاء کیفیت محیطی و تداوم حیات اجتماعی درمراکزمحلات مطالعه موردی: محله ی آقاجانی بیگ شهرهمدان

هرچیزى مى تواند به ضد خود تبدیل شود، این جمله چندان هم درباره گسترش و پیشرفت تکنولوژى بى ربط نبوده است. آن قدر دغدغه تکنولوژى و صنعتى شدن انسان را به خود مشغول کرد و از ابزار به دست آمده در جهت رفاه خود استفاده کرد تا فراموش شد طبیعت نه دشمن بلکه دوست حیات انسان است. شاخص های پایداری خصوصا زمانی که به صورت ترکیبی استفاده شود، ابزار های ارزشمندی برای ارزیابی عملکرد کشورها و مقایسه آنها در زمینه توسعه پایدار قلمداد می شوند. با وجود این که توسعه ی پایدار شهری بخش عمده ای از ادبیات شهرسازی سالهای اخیر را به خود اختصاص داده است، پرداختن به اصول و معیارهای توسعه ی محله ای پایدار هنوز نیازمند تحقیق و پژوهش فراوان است و از آنجا که محلات کانون سکونتگاه انسانی در شهرها هستند، نگاه به نقشی که محله می تواند در احیای همبستگی اجتماعی بر عهده داشته باشد، حائز اهمیت است. هدف از این مقاله شناخت اصول و معیارهای لازم برای حضور بیشتر افراد در مراکز محلات و در سطحی فراتر دستیابی به پایداری اجتماعی در مقیاس محلی است. مسئله ی اساسی این است که چگونه می توان با ارتقاء کیفیت سازمان فضایی در طراحی، موجب حضور بیشتر افراد در محله و بهبود تعاملات بین آنان شد؟ این مقاله از نظر ساختار از دو بخش اصلی تشکیل شده است، بخش نخست به مطالعه ی نظری موضوع می پردازد و شامل مباحثی چون مفاهیم مربوط به توسعه ی پایدار با تاکید بر پایداری اجتماعی، تعریف مولفه های توسعه ی پایدار اجتماعی، مفهوم اجتماعی فضا با تاکید بر میدان محلی و... می پردازد و در بخش دوم با تحلیل اطلاعات بدست آمده و تدوین جدول SWOT در یک نمونه موردی به ارائه ی اصول و رهنمودهایی در جهت رسیدن به سازمان فضایی مطلوب به منظور حضور پذیر کردن فضا پرداخته شده است

Keywords:

توسعه ی محله ای پایدار , سازمان فضایی , همبستگی اجتماعی , پایداری اجتماعی , سکونتگاه انسانی , مراکزمحلات