مسمومیت مواد معدنی در دام و ارتباط آن با آلاینده های خاک و گیاه مصرفی و حداکثر سطح تحمل حیوانات به آنها

عناصر آلی موجود در پوسته زمین تحت عنوان مواد معدنی شناخته می شوند. بعضی از مواد معدنی برای سلامتی و تولید حیوانات ضروری است و نقش تغذیه ای و بیوشیمیایی آنها به خوبی شناخته شده است.بسیاری از عناصر دیگر به اندازه ناچیز در خوراکی ها و بافت های حیوانات یافت می شود. اما به نظر نمی رسد نقش تغذیه ای مفیدی داشته باشند و به عنوان آلوده کننده های تصادفی شناخته می شوند. هرچندتمام مینرال ها، اعم از ضروری و غیر ضروری، زمانی که مقدار آنها در آب و غذا فراوان و بیش از حد باشد به طور منفی بر حیوان اثر داشته باشد، بنابراین پیشگیری از مسمومیت مواد معدنی بخش اساسی تغذیه ومدیریت دام است. تخمین سطوحی که در آن هر یک از مینرال ها برای حیوانات سمی است، به متخصصین تغذیه، دامپزشکان، سم شناسان، وضع کنندگان قوانین دولتی و گله داران و چوپانان و سایر مالکان دام کمک می کند تا مراقب خوراک ها و آبی که دام ها می نوشند باشند تا برای سلامت حیوان در سطح ایده آل باشد و حداکثرماندگاری و تجمع بافتی حاصل شود.