نقش مصالح سنتی وبومی در شکل گیری پایداری در معماری

انسان امروز اگرچه در بسیاری از موارد پیشرفت های شگفتی را به واسطه توسعه ی علوم وتکنولوژی بدست آورده است ولی با نادیده گرفتن عوامل محیط زیستی و بی توجهی به ساختارهای سنتی وبومی باعث آسیب محیط زیست شده است.استاد پیرنیا یکی از شاخصه های معماری ایرانی را استفاده از مصالح بوم آورد بر می شمورد ولی صرافسوس که این مهم رفته رفته به دست فراموشی سپرده می شود.ساختمان های جدید نه تنها محیط قابل زیستی برای تأمین نیازهای انسان کنونی ندارند بلکه با نادیده گرفتن ظرفیت های محیط زیستی منجر به کاهش توانمندی نسل های آینده در استفاده از منابع می شود.توجهی به معیارهای اقلیمی در ساخت سکونتگاه های معاصر،محیط زیستمان را در معرض تهدید جدی قرار می دهد.دراین راستا معماری پایدار با ارائه ی اصولی چند،سعی در آشتی دادن معماری باطبیعت دارد.مصالح پایدار به عنوان یکی از ارکان پایداری نقش شایان توجهی در معماری سازگار با محیط زیست دارد.از طرفی مصالح سنتی وبومی بسیاری از شاخصه های مصالح پایدار را دارند.لذا استفاده از مصالح اومی راهکار مناسبی در نیل به آرمان های معماری پایدار است.در این مقاله سعی برآن است که مصالح سنتی ایرانی را تحلیل کرده وبه نقش تعیین کننده ی مصالح بومی در خلق معماری پایدار بپردازیم به عبارتی می خواهیم پس بررسی مصالح پایدار به این سوال پاسخ دهیم که آیا مصالح بومی،مصالح پایدار تلقی می شوند یانه؟این پژوهش با مطالعه کیفی صورت پذیرفته و شیوه ی تحقیق،اسنادی وکتابخانه ای بوده است.

Keywords:

معماری پایدار , مصالح بومی , اقلیم , محیط زیست