بازنگری تجربه ایران در ایجاد پیاده راه؛ بررسی نقاط قوت و ضعف پیاده راه های احداث شده در تهران

اگرچه تجربه احداث پیاده راه ها در جهان به حدود 70 سال پیش بازمی گردد، ولی اجرای این رویکرد در ایران تجربه جدیدی است. در سال های اخیر احداث پیاده راه ها در تهران در راستای تغییر رویکرد مدیریت شهری از توسعه خودرومحور به توسعه انسان محور م ورد توجه جدی قرار گرفته است و شاهد این ادعا احداث پیاده راه هایی چون 17 شهریور (شهدا)، 15 خرداد، سپهسالار، صوراسرافل، باب همایون، ناصرخسرو، مروری، صابونیان، احسانی، شاه عبدالعظیم و برادران مظفر می باشد. این تحقیق با هدف ارزیابی نتایج حاصل از اجرای این پیاده راه ها و شناسایی نقاط قوت و ضعف آن به ارزیابی پیاده راه های اصلی تهران و مقایسه تطبیقی آنها با یکدیگر پرداخته است. برای ارزیابی از روش مشاهده میدانی و م صاحبه استفاده شده است. نتایج حاصل از ارزیابی و مقایسه تطبیقی نشان می دهد که از بین یازده پیاده راه موجود در شهر تهران پیاده راه های صف (سپهسالار)، 15 خرداد (بازار) و شاه عبدالعظیم بهترین وضعیت را دارند و پیاده راه های برادران مظفر و 17 شهریور از نظر معیارهای پیاده مداری در سطح بسیار نامطلوبی قرار گرفته اند. اگرچه پیاده راه های موجود در مجموع از نظر تسهیلات پیاده روی مانند کف سازی و نورپردازی در سطح نسبتاً مناسبی قرار دارند ولی عدم وجود کاربری مسکونی (اختلاف کاربری)، ورود موتورسیکلت و ماشین به معابر پیاده، وجود کاربری های ناسازگار، عدم تأمین سرویس بهداشتی و ت سهیلات معلولین در اکثر آنها قابل مشاهده است. به علاوه غیر از پیاده راه سپهسالار که با مشارکت مردمی اداره می شود، احداث بقیه پیاده راه ها بدون جلب مشارکت و رضایت عمومی بوده ا ست که این موضوع یک ضعف محسوب می شود.

Keywords:

پیاده راه , ارزیابی , مقایسه تطبیقی , تهران