تاثیر جیبرلین و سیتوکینین در میزان تحمل به شوری در مرحله جوانه زنی ارقام ذرت

شوری از عوامل کاهش رشد گیاه و جوانه زنی بذور است . سه رقم ذرت سینگ ل کراس شامل 704، 700 و 647 جهت مقایسه اثر شوری و هورمون های جیبرلین و سیتو کنین بر درصد جوانه زنی در آزمایشگاه فیزیولوژی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس در سال ١٣٨٤ مورد آزمایش قرار گرفت . آزمایش به صورت فا کتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با ٣ تکرار اجرا شد . غلظت های شوری در سه سطح شامل 0، 75 و 150 میلی مولار و هورمون جیبرلین و سیتو کنین هر کدام در سه سطح شامل 5، 10 و 15 میلی گرم در لیتر بکار رفت . شوری و هورمون بر درصد جوانه زنی اثر بسیار معنی داری داشتند . با افزایش غلظت کلریدسدیم و هورمونها به ترتیب درصد جوانه زنی کاهش و افزایش یافت . در واریته ٧٠٠ بالاترین درصد جوانه زنی در تیمار شوری ٧٥ میلی مولار با ١٥ میلی گرم در لیتر اسید جیبرلیک، در و اریته ٧٠٤ بالاترین درصد جوانه زنی در تیمار شاهد با ١٠ میلی گرم در لیتر اسیدجیبرلیک و در واریته ٦٤٧ بالاترین درصد جوانه زنی در تیمار شاهد با ١٥ میلی گرم در لیتر اسیدجیبرلیک مشاهده شد . بین سه رقم اختلاف معنی داری وجود داشت . افزایش شوری تعداد گیاهچه های غیرعادی ،طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر گیاهچه را کاهش و وزن خشک آن را افزایش داد . هورمون اسیدجیبرلیک نسبت به سیتو کینین تاثیر بیشتری بر صفات ذکر شده به استثنای طول ریشه چه داشت.

Keywords:

تنش شوری , جیبرلین , سیتوکنین , ذرت , جوانه زنی