مدیریت منابع انسانی در توسعه پایدار با توجه به بومی کردن مشارکت مردمی

توسعه پایدار از دیدگاه های متاخر در زمینه برنامه ریزی و مدیریتی می باشد که ابعاد گوناگون زیست محیطی و اجتماعی و اقتصادی را در بر می گیرد. دراین مقاله ابعاد انسانی در توسعه پایدار مطرح می شود که منجر به شکل گیری کلیدواژه مشارکت می شود. برای بومی کردن مشارکت، تأثیر فرهنگ برمشارکت مردمی در بحث توسعه پایدار به عنوان فرضیه مطرح می شود. ابتدا نقش مشارکت مردمی در فرآیند برنامه ریزی پایدار ارائه می شود. در همینراستا ظهور شعار برنامه ریزی به وسیله مردم نه برای مردم برای جوامع پایدار مطرح می شود و را هحل های مشارکتی ارائه داده می شود. نگرش سنتی بالا به پایین پی افکنی شده و به جای آن، رویکرد پایین به بالا دوباره افکنی می شود. این الگو بر اجتماعات محله ای و مشارکت واقعی با توجه بهفرهنگ تأکید می کند. در همین راستا دو رویکرد درباره فرهنگ ایرانی نشریح می شود که هرکدام سابقه تاریخی فرهنگ ایرانی را در بحث مشارکتدنبال می کنند. رویکرد اول بیشتر به محاسن اجتماعات محلی و مشارکت مردمی می پردازد و رویکرد دوم در عین پذیرفتن این موارد معتقد است کهمشارکت تنها در سطح محله بوده و در مقیاس شهری عمل نمی کرده است. در نهایت ایجاد فرهنگ صحیح از طریق آموزش و حضور مردم در تمامیمراحل پروژ هها به عنوان نتایج و راهکارهای پیشنهادی مقاله عنوان می شوند که سبب ارتقای نقش مشارکت مردمی می گردد.

Keywords:

توسعه پایدار , مشارکت مردمی , آموزش , بومی کردن