ارتقاء کارایی روش هارگریوز- سامانی به منظور برآورد تبخیر- تعرق گیاه مرجع (مطالعه موردی: ایستگاه سینوپتیک مراوه تپه)

جهت انجام بهره برداری مناسب و پایدار، برآورد دقیق آب مورد نیاز گیاهان در مطالعات کشاورزی، مدیریت منابع آب و محیط زیست ضروری می باشد که تحقق آن مستلزم مشخص بودن میزان تبخیر-تعرق پتانسیل گیاهان منطقه می باشد. در صورت عدم دسترسی به لایسیمتر و در شرایطی که داده های هواشناسی اندکی در اختیار باشد روش هارگریوز- سامانی( H-S ) یکی از روشهای توصیه شده جهت برآورد تبخیر- تعرق پتانسیل گیاه مرجع ( ET0) میباشد ولی اشکال این روش آن است که با معیار قرار دادن روش فائو- پنمن- مانتیث( P-M-F) ، که یک روش استاندارد برای محاسبهی ET0 محسوب میشود و از سوی محققان و موسسات تحقیقاتی معتبر جهانی برای این منظور پیشنهاد شده است، همیشه دارای مقداری خطا می باشد. محدودیت قابل توجه رابطه P-M-F ، نیاز به داده های هواشناسی ثبت شده در ایستگاههای هواشناسی مجهز سینوپتیک می باشد. این مطالعه قصد دارد معادلاتی که فقط شامل پارامترهای موجود در ایستگاه های کلیماتولوژی باشد را به عنوان ضریب برای معادله H-S تعیین نماید به گونه ای که مقادیر برآوردی به P-M-F نزدیک گردد و دقت معادله H-S را به عنوان روشی که در ایستگاه های فاقد آمار کامل قابل کاربرد است بهبود بخشد. با در نظر قرار دادن دقت برآوردها، سه معادله برای این ضریب اصلاحی بدست آمد که بهترین آن ها توانست میانگین مجموع تبخیر-تعرق سالانه که از روش P-M-F، ا 1411 میلی متر برآورد شد را 1463 میلی متر محاسبه نماید در صورتی که روش H-S مقدار 1218 میلی متر را نتیجه داده است.

Keywords:

تبخیر تعرق گیاه مرجع , روش هارگریوزسامانی , ضریب تصحیح , گلستان , مراوه تپه