ارزیابی مدیریت کاهش ریسک زلزله در ایران بر اساس چهارچوب عملیاتی هیوگو ٢٠١۵- ٢٠٠۵

تلفات زیاد در زلزله های ایران به دلیل آسیب پذیری بالای ما و زیرساخت ضعیت ما از دیدگاه فیزیکی و اجتماعی درمواجهه با سوانح طبیعی و به ویژه زمینلرزه است. جمعیت ساکن در بافت ها ی فرسوده در ایران در حدود 22 تا 33 میلیون نفربرآورد می شود که درصدی بالغ 28 تا 42 % از کل جمعیت ایران است.. در سال 93 جمعیتی حدود 16.200.000 در استانهای تهران و البرز زندگی می کنند که حدود 13.500.000 از این جمعیت در طی روز در تهران هستند. حدود 37 % از جمعیت % استانهای تهران و البرز در درون یا نزدیکی پهنه گسله فعال ساکنند ( 5.985.000 نفر). در خوش بینانه ترین حالت حدود 25از جمعیت این دو استان در بافت فرسوده زندگی می کنند (حدود 4.100.000 نفر )! بنابراین حدود 62 % از جمعیت متراکم ترین پهنه جمعیتی کشور در پهنه با ریسک بالای زلزله (در پهنه گسله یا در بافتهای فرسوده) ساکن هستند (حدود10.100.000 نفر!) . با توجه به مجموع امکانات و محدودیت های شهر تهران ، سند طرح جامع مصوب برای شهر تهران ، سقفجمعیت پذیری شهر تهران را به 10 و نیم میلیون نفر محدود کرده است . مساحتی که برای ساخت مسکن مهر در کشور در نظر گرفته شده است شامل حدود 53.000 هکتار بافت نوساز (اکثرا حاشیه نشین) جدید خواهد بود که حداقل حدود6.500.000 نفر (شش و نیم میلیون نفر) و به صورت واقه بینانه تر حدود 10.500.00 نفر ( 10 و نیم نیلیون نفر) (با فرض سکونت حدود 120 تا 200 نفر در هر هکتار). در این ساختمانها یا ساکن شده و یا به زودی ساکن خواهند شد. با توجه به آسیب پذیری بالایی که از واحد های مسکن مهر به ویژه در زلزله های 1391 ورزقان و 1393 مورموری ایلام مشاهده کرده ایم، حتی اگر دست کم نیمی از این ساخت و سازهای جدید آسیب پذیری بالایی در مقابل خطر زلزله داشته باشند، حدود 26000 هکتار بافت فرسوده جدید به منازل مسکونی کشور اضافه شده و یا در سالهای آینده این اتفاق رخ خواهد افتاد. جمعیت آسیب پذیر ساکن در این بافتهای فرسوده نوساز حدود 3.3 میلیون تا حدود 5.2 میلیون نفر تخمین زده می شود. .