ارتقاء هویت ایرانی- اسلامی در شهرسازی و معماری محلات شهرهای جدید(نمونه موردی: محله استاد شهریار«B7» شهر جدید پولادشهر اصفهان)

اگر شهر را به عنوان یک موجود زنده در نظر بگیریم، در آن صورت محله به عنوان عنصر اصلی به مثابه ی سلول بنیادین این موجود زنده خواهد بود. در مقیاس کلان نیز مبنا قرار دادن برنامه ریزی از این واحدهای خرد شهری نتایج ملموس تر و به مراتب قابل درک تری را در بهبود و ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان در بر خواهد داشت.هدف اصلی تحقیق حاضر نیز ارزیابی یک نمونه از محلات شهر جدید بر پایه الگوی شهرسازی ایرانی- اسلامی و تلاش در راستای دستیابی به راهبردهای عملی به منظور تحقق محله ای پایدار بر مبنای اصول شهرسازی ایرانی- اسلامی است. در این پژوهش رضایت به عنوان متغیر وابسته و شاخص های شهرسازی ایرانی- اسلامی به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شده است. پژوهش حاضرازنظر هدف درحیطه پژوهش های کاربردی است، اما از نظر ماهیت و روش گردآوری داده ها، به دلیل اینکه رویکرد حاکم بر این پژوهش در رابطه با دسته ای از متغیرها روش پیمایشی با استفاده از پرسشنامه می باشد، یک پژوهش توصیفی-پیمایشی به حساب می آید.به منظور جمع آوری اطلاعات در این تحقیق از روش مطالعه کتابخانه ای- اسنادی و مطالعات میدانی استفاده شده، ابزار اندازه گیری اطلاعات پرسشنامه بوده و تحلیل آن نیز در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که علی رغم مطابقت طرح آماده سازی محله ی مورد مطالعه بر اصول محله محوری و تناسب طرح فوق با ویژگی های سرزمینی- مذهبی کشور، محله ی مذکور در دستیابی به شاخصه های شهرسازی ایرانی-اسلامی چندان موفق عمل ننموده است. تحلیل مطالعات بیانگر این واقعیت است که کیفیت محیط شهری محله ی مورد مطالعه بر پایه ی الگوی شهرسازی ایرانی- اسلامی،در رابطه با مولفه های کالبدی- فضایی، اجتماعی - فرهنگی، و اقتصادی- عملکردی، در سطح نازلی قرار دارد، اگرچه کیفیت محیط شهری محله ی مورد مطالعه به لحاظ معیارهای دسترسی- ترافیکی و زیست محیطی در سطح مطلوبتری به نظر می رسد.

Keywords:

محله پایدار , شهرسازی ایرانی- اسلامی , شهرهای جدید , پولادشهر , اصفهان