بررسی نقش فضای مابین در ایجاد سرزندگی در فضاهای شهری

در گذشته شهرها با اضافه کردن ساختمان ها در طول فضاهای عمومی ساخته می شد ساختمان های با جزئیات بسیار که در یک زمینه شهری افراشته می شد نتیجه شهرهایی بود با مقیاس منطبق بر حواس و ظرفیت نوع بشر. تجربیات و محرک های حسی ارزشمند نواحی شهری جدید عموما مجموعه ای از ساختمان های تک ، تماشایی و اتفاقی بین فضاهای پارکینگ و جاده های وسیع اند که با این تعبیر ساخته شده که در یک لحظه از فاصله بسیار دور دیده شوند عبور و مرور سریع و مقیاس در هم شکسته شهر مدرنیستی که بیش از حد بزرگ، بیش از حد سریع و بیش از حد بلند است مفهوم تنهایی انسان را به دنبال داشته است . فضاهای مشترک بسیار زیاد و فضاهای منفرد بسیار بزرگ امروزی برای بازدیدهای محدود بیش از حد بزرگ هستند که بدونتوجه به توالی طبیعی فضاهای مهم تر یا گستره ای که این فضاها در آن معنی دار هستند ایجاد می شود. بناهای منفرد در طول زمان بیشاز پیش منزوی ، درون گرا و طرد کننده شده اند مدرنیست ها شهر و فضای شهری را نادیده گرفته اند و توجه خود را ساختمان های منفرد مهطوف کرده اند در این یادداشت سعی شده است نقش فضای مابین در طراحی شهری در ایجاد ارتباط شهروندان با فضای شهری و ایجاد سرزندگی بررسی شود.

Keywords:

ادراک محیط , فضای شهری , مقیاس انسانی , فضای مابین , سرزندگی