نقش مدیریت فضای عمومی دردستیابی به مکان پایدار نمونه موردی - پیاده راه صف باغ سپهسالار سابق

مدیریت به عنوان یکی از ابعاد کیفیت فضای عمومی، نقش مهمی در ارتقاء کیفیت مکان دارد . مدیریت فضاهای عمومی در ایران در بهترین حالت توسط نهادهای بیرونی اعمال می شود و شهروندان نقش بسیار کمی در آن دارند. این درحالی است که مدیریت خودانگیخته متکی بر فعال شدن گروه های مصرف کننده فضای عمومی است و نوعی مشارکت آگاهانه و فعال را در نگهداری وکنترل فضای عمومی نشان می دهد . وجود شکافی مابین وضعیت موجود و وضعیت آرمانی فضاهای عمومی است که اتخاذ تمهیداتی به منظور مدیریت فضا و ث بات شاخصهای عملکردی آن را به امری ضروری بدل می سازد . کیفیت فضاهای شهری نه تنها متکی بر برنامه ریزی اولیه آنها است، بلکه به این بستگی دارد که چگونه در طول زمان مدیریت و نگهداری می شود . بدون مدیریت، فضاهای عمومی در یک مارپیچ رو به پایین به سمت آسیب ، خرابی قرار می گیرند . هدف از پژوهش حاضر، جستجوی روابط منطقی میان شاخص های« مدیریت فضای عمومی » و« مکان پایدار » و بیان این اصل که با مدیریت مطلوب می توان به مکان پایدار دست یافت؛ می باشد . تحقیق حاضر از نوع کیفی بوده و به روش تحلیلی – تفسیری به بررسی رابطه میان دو شاخص اصلی پرداخته میشود . نمونه مطالعاتی ،پیاده راه صف واقع در منطقه 12 می باشد ، چرا که پتانسیل تبدیل به مکان پایدار را دارد. سوال تحقیق این است که توسط چه معیارهایی در مقوله مدیریت، می توان حس مکان و هویت مکانی را ارتقاء داد که منجر به ایجاد انگیزه مشارکتهای خود انگیخته شود. نتیجه تحقیق نشان می دهد که با کمک تسهیلات دولتی و ایجاد اعتماد مردمی در فرایند طراحی با مردم میتوان زمینه دستیابی به مکان پایدار را فراهم نمود

Keywords:

مدیریت , مکانداری , فضای عمومی , مشارکت مردمی , پیاده راه صف