ساختارپایدارتعاملی میان معماری و انرژیهای نو راهکارهایی درجهت بهره گیری ازانرژیهای نو برای دستیابی به ساختارپایدار

دستیابی به علوم مختلف و تلاش در راه گسترش و ارتقا سطح دانش بشری، اساسی ترین و مهمترین گامی است که انسان ها در طول تاریخ در راه پیشرفت جوامع خود برداشتهاند. بخصوص در سالهای اخیر از یک سو رشد علم و صنعت و فناوری، روشهای مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود؛ دگرگون ساخت و از سوی دیگر شناخت منابع انرژی های جدید تحولی عظیم در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر به وجود آورد. مسأله کم بود انرژی و گرانی سوختهای فسیلی در دهه 70 میلادی در غرب که به دن بال خود بحران کم بود منابع و مواد اولیه صنعتی را نیز به دن بال داشت و سهم 50 درصدی محیط کالبدی انسان ساخت در مصرف منابع و انرژی، همچنین افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین و به دن بال آن توسعه شهرها و فضاهای کالبدی، معماری مدرن دهه 70 میلادی را به سمت« معماری انرژی کارا 1 » سوق داد. به بیان دیگر حرکت به سوی طراحی ساختمان هایی که؛ با هدف استفاده بهینه از منابع انرژی محیط تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر به کمترین میزان استفاده از سوختهای فسیلی در جهت تأمین شرایط آسایش (گرمایش، سرمایش، تهویه، روشنایی و میزان رطوبت) نیاز دارند. با استناد به آنچه مرور شد پر واضح است که؛ معماری به دن بال راههای جدید برای استفاده از انرژی تجدید پذیر و پاک و به موازات آن مصرف بهینه از انرژی های فسیلی (تجدید ناپذیر) در جهت احترام و هماهنگی با محیط است. ازین رو این پژوهش تلاش بر آن دارد تا با رویکردی تحلیلی- توصیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانهای و روش تحقیق تحلیل محتوا به بیان اهمیت موضوع و مفهوم« تعامل معماری با انرژی های نو » پرداخته و در نهایت به ارائه راهکارهایی در جهت نیل به ساختار پایدار بر مبنای این تعامل بپردازد