بهینه سازی اقلیمی مجتمعهای مسکونی در مناطق معتدل و مرطوب

علم همسازی با اقلیم به شیوهای از معماری اطلاق میشود که در آن سعی میشود بخش اعظم انرژی گرمایشی و سرمایشی مورد نیاز ساختمان ازمحیط طبیعی اطراف آن تامین شود. مقاله حاضر با کمک اندازهگیریهای میدانیو تحلیل 3واحد از مجموعه مسکونی نوساز در شهرستان قائمشهر در اوج گرمای تابستان در روزهای 17 و 11 مردادماه سال 7131 تلاش میکند به میزان همسازی مجموعه با اقلیم معتدل و مرطوب و تاثیر به کارگیری عوامل اقلیمی در آسایش فضاهای داخلی واحدها بپردازد. داده ها توسط دستگاههای ثابتوسیارDatalogger,WBGT,Hotwire که قادربه برداشت آمار دما، رطوب نسبی و باد، در دوره های زمانی تعیین شده در واحدهای معین هستند، گرداوری شده است. دادههای اقلیمی برداشت شده با دادههای ایستگاه هواشناسی منطقه به عنوان شرایط محلی، مقایسه و با انتقال آنها بر روی نمودار سایکرومتریک، میزان آسایش حرارتی فضاها تعیین گردیده است. نتایج بررسیها نشان می دهد، که تا چه اندازه، اصول معماری میتواند با ایجادخرداقلیم مناسب، شرایط محیطی را تعدیل کرده ومیزان استفاده از وسایل سرمازا را در این مجموعه در گرمترین روزهای سال به حدود1/4 ساعات شبانه روز کاهش داد. پیشنهاد راهکارهای معماری، با کمک مطالعه این دادهها و اصول طراحی به کار رفته در معماری بومی منطقه، محصول این مقاله است

Keywords:

مسکن , معماری بومی , اقلیم معتدل و مرطوب , عملکرد اقلیمی , شرایط آسایش