تحلیلی بر سنجش ابعادی اختلالات شخصیت در DSM-V و تأثیر پذیری آن از مدل پنج عاملی

شخصیت یک سازه غیرقابل اجتناب در بافت های بالینی است. تصور سنجش و مداخله مؤثر در غیاب سازه های سازمان دهنده شخصیت دشوار است. با این وجود وقتی بر پیشینه پژوهشی این حوزه توجه می کنیم شاهد هستیم از سال 1952 که اولین راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی منتشر شد و ویراست های بعدی آن مثل DSM-IV-TR، عمدتاً بر جداسازی بیماری شناسی تأکید کرده و شخصیت را بر حسب طبقات بیمارگون تعریف می کنند. DSM-IV-TR این جداسازی را به خوبی منعکس می کند، در این مجموعه اختلالات شخصیت (PDs) بر حسب صفت تعریف می شوند اما در 10 طبقه مجزا قرار گرفته اند که هر کدام دارای ویزگی های مخصوص به خود می باشند. طبق DSM-IV-TR صفت های شخصیتی الگوهای پایداری از ادراکات، روابط بین فردی و افکار درباره خود و محیط هستند که در دامنه وسیعی از موقعیت های اجتماعی و فردی نشان داده می شوند و فقط وقتی که این صفت های شخصیتی، غیر انطباقی و انعطاف ناپذیر باشد و باعث آسیب های کارکردی قابل ملاحظه یا پریشانی ذهنی گردد به عنوان اختلالات شخصیت شناخته می شوند . در حالیکه شواهد حاکی از این است که آن دسته از صفت های شخصیتی که در دامنه بهنجار قرار دارند به لحاظ بالینی می توانند اطلاعات مفیدی درباره سنجش PDs فراهم بکنند.