بررسی تاثیر کم آبیاری سنتی و آبیاری بخشی بر عملکرد و راندمان مصرف آب گوجه فرنگی

آب به عنوان منشا حیات و زیر بنای رشد و توسعه، علا رغم ارزش و اهمیتش در بسیاری موارد به طور بیهوده و ندانسته تلف می گردد اما محدودیت منابع آب تزاید جمعیت و تلاش در راستای حذف یا ترمیم کشاورزی کم بازده و همچنین تعالی و تکوین مهندسی کشاورزی نوین سبب شده است تا ارزش نهاده های تولیدو جایگاه تحقیقات بهینه سازی مصرف آب، ترقی و بهبود یابد.این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کم آبیاری سنتی و آبیاری بخشی بر روی گوجه فرنگی در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و در چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای کم آبیاری D150, D175 (75، 50 درصد نیاز آبی محاسبه شده) که آب به طور معمول به تمام محیط ریشه داده می شود و تیمارهای آبیاری بخشی PRD50, PRD75 (75 و 50 درصدنیاز آبی محاسبه شده) که آب مورد نیاز گیاه در هر بار آبیاری فقط به یک سمت محیط ریشه داده می شود و بخش تر و خشک به طور متناوب جا به جا می شود. تیمار FI نیز (100 درصد نیاز آبی) به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شده است. نتایج تجزیه آماری نشان داد بیشترین میزان عملکرد میوه و عملکرد کل و عملکرد بازار پسند در تیمار شاهد (آبیاری کامل) و در تیمار آبیاری بخشی در سطح 75 درصد حاصل شد. همچنین بیشترین راندمان مصرف آب در تیمار PRD75 و کمترین آن در تیمار DI50 ملاحظه شد. به گونه ای که راندمان مصرف آب نسبت به تیمار شاهد در تیمار آبیاری بخشی (PRD75) 4/6 درصد افزایش و در تیمار کم آبیاری سنتی (DI50) 67 درصد کاهش داشت.

Keywords:

کم آبیاری , آبیاری بخشی , گوجه فرنگی , عملکرد , راندمان کاربرد آب