تاثیر آموزش اختلال خودبیمارانگاری بر آگاهی دانشجویان پرستاری، مطالعه موردی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری

آموزش به عنوان پیشگیری اولیه، جایگاه بسیار مهم و ارزشمندی در سیستم ارائه خدمات بهداشتی درمانی دارد.اختلالات شبه جسمی، در برگیرنده تعاملات میان ذهن و بدن هستند و در آنها مغز، از راه هایی که هنوز به خوبیشناخته نشده است، پیامهای مختلفی ارسال می کند که بر آگاهی فرد تاثیر گذاشته و از وجود یک مشکل جدی دربدن خبر می دهد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با اندازه گیری شاخص در پیش آزمون و پس ازآزمون می باشد. جامعه مورد تحقیق، شامل دانشجویان رشته پرستاری دانشکده پیراپزشکی دانشگاه آزاد اسلامیواحد ساری است، که واجد شرایط تعیین شده بودند. 96 نفر از اعضاء جامعه به عنوان اعضاء نمونه پژوهش انتخابشده و به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. در این پژوهش، پرسشنامه ای توسط پژوهشگر بر اساس منابع علمی وتایید تعدادی از اساتید مرتبط، تدوین شد که شامل مشخصات دموگرافیک و 24 سوال در مورد میزان آگاهیدانشجویان در مورد اختلال خودبیمارانگاری بود. پرسشنامه به چهار قسمت آگاهی از تعاریف اختلال، علایم اختلال،دلائل اختلال و درمان اختلال تقسیم شدند. نتایج تحقیق نشان داد که سطح آگاهی گروه مورد در تمامی شاخصهای چهارگانه و شاخص کل، پس از آموزش، افزایش معناداری داشته است و در گروه شاهد، سطح آگاهی پس از گذشت زمان تحقیق و آموزش به گروه مورد، در شاخص های «تعریف»، « «درمان» و «علل» تغییر معناداری نداشته اند. از سوی دیگر، محققین در شاخص های «علائم» و «شاخص کل» با کاهش سطح آگاهی پاسخ دهندگان روبرو شدند.

Keywords:

اختلال شبه جسمی , اختلال خودبیمارانگاری , آموزش , آگاهی دانشجویان , دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری