تبیین ابعاد راهبرد ارتقاء سطح امنیت اجتماعی از منظربهبود سبک تربیت دینی خانواده

واژه تربیت به معنی فراهم آوردن زمینه برای پرورش استعدادهای درونی و به فعلیت رساندن نیروهای بالقوه است، تربیت دینی جنبه خاصی از تربیت است که فرد را به وظایف دینی و آداب شرعی آشنا می سازد و او را به خودشناسی و خداشناسی می رساندو نقش مهمی در توسعه معنوی و کمال یک جامعه دینی ایفا می کند، غالباً خانواده در این زمینه به منزله با نفوذترین عامل نقش مهمی در بسترسازی و پیشگیری دارد، بنابراین آغاز تربیت، آموزش ها و پرورش های مستقیم و غیر مستقیم جامعه درخانواده است. هدف از این پژوهش دست یابی به راهکارهای تربیت دینی در خانواده و امنیت با استناد به آیات قرآن و روایات ائمه اطهار(ع) است، روش این پژوهش توصیفی، تحلیلی می باشد که برای این کار از روش سند کاوی استفاده شده است. پژوهش حاضرابتدا مفهوم شناسی تربیت دینی، اهمیت و نقش اساسی خانواده در تربیت دینی را مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است و سپس به راهکارهای تربیت دینی در خانواده با استناد به آیات قرآن و روایات پرداخته است. یافته های پژوهش نشان داد که تربیت دینی خانواده آثار قابل توجهی در امنیت جامعه دارد، زیرا جامعه از واحد های کوچکی به نام خانواده تشکیل شده واگر این واحدها اصلاح گردد مسلما جامعه اصلاح می شود، بنابراین خانواده ها به عنوان هسته اصلی در اصلاح و یا فساد آن نقش اساسی دارد و جایگاه این نهاد در درون ساخت نظام اجتماعی به ویژه حوزه امنیت اجتماعی بسیار رفیع و دارای آثار غیر قابل انکار می باشد لذا شایسته است به منظور صیانت از آن در سیر تحولات پرشتاب کنونی در برنامه ریزی های راهبردی مورد توجه جدی قرارگیرد.

Keywords:

امنیت بخشی , اجتماعی , تربیت دینی , خانواده