پیاده راه: بازگشت مفاهیم اجتماعی به خیابان، نمونه موردی پیاده راه علم الهدی رشت

پیاده راه سازی فرآیندی است که با اهداف گوناگون از جمله افزایش مناسبات اجتماعی و ارتقا حس مکان و نیز انسان محور سازی فضای شهر ی صورت می پذیرد. علاوه بر این پیاده راه سازی اقدامی است کالبدی در جهت حفظ بافت های تاریخی و با اهمیت در شهرهای گوناگون این روند بر اثرایجاد تغییر کاربری یک مسیر از خیابان سواره به پیاده صورت پذیرفته و با انجام تغییرات فیزیکی چون تغییر کفسازی و مبلمان پایان می پذیرد. آنچه در این روند نادیده انگاشته می شود پتانسیل های موجود و شرایط مطلوب یک پیاده راه است. به دیگر سخن یک خیابان زمانی می تواندبه یک پیاده راه تبدیل شود که واجد ویژگی های خاصی باشد از جمله کاربری های خاصی که موجب حرکت پیاده در مسیر شود و نیز دو نشانه هویتی یا تاریخی یا خاطره جمعی که ابتدا و انتهای خیابان را معرفی کند. پس از ان زمانی یک پیاده راه می تواند به یک پیاده راه کارآمد بدل شود و همچنان به عنوان یک فضای شهری زنده به حیات خود ادامه دهد که در حیت تغییر کاربری مشخصاتی از جمله انعطاف پذیری و سرزندگی به آن تزریق شود. هدف این پژوهش بازشناسی فاکتورهای موجود در نظریات نظریه پردازان طراحی شهری در باب پیاده راه مطلوب و بکار گیری آن در نمونه موردی خاص این تحقیق است. تلفیق هوشمندانه این نظریات در پیاده راه اعلم الهدی رشت و به کارگیری آنها در شرایط خاص شهر(باتوجه به زمینه واقلیم) می تواند به باز آفرینی الگویی در جهت معرفی پیاده راه پایدار انجامیده که علاوه برفرم و کالبد بر معنای محیط نیز موثر باشد.

Keywords:

نظریه شناسی , پیاده راه , کالبد , کاربری , معنا