توسعه پایدار شهری با تأکید بر رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی نمونه موردی: مترو شهری تهران

امروزه در اکثر کلانشهرهای ایران، اثرات مخرب ناشی از افزایش استفاده از اتومبیل های شخصی وگسترش پراکنده حومه ها نمایان شده است. به منظور کاهش این اثرات، از دهه ی 1970 میلادی درکشورهای شمال، ایده توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی مورد توجه سیاست گذاران و پژوهشگرانعرصه مطالعات شهری قرار گرفت. این الگوی توسعه، پیرامون مراکز و ایستگاه های حمل و نقلعمومی مانند پایانه های اتوبوس رانی و ایستگاه های مترو شکل می گیرد. توسعه مبتنی بر حمل و نقلهمگانی در سطح خرد با ارائه راهکارهای پایدار و کارامد مبتنی بر سیستم حمل و نقل شهری، برتوسعه پایدار شهری تأکید می کند. توسعه ای پویا، کارا، سرزنده که ارتقا کیفیت زندگی شهروندان درشهرها را به دنبال خواهد داشت. از این رو این نوشتار با رویکردی توصیفی و تحلیلی و با استفاده ازشیوه مرور منابع نظری، امکان بهرهمندی از ویژگی های موثر این رویکرد به منظور تحقق توسعه پایدارشهری را مورد توجه قرار داده و مزایا و معایب بهره مندی از چنین الگویی را به لحاظ تأثیرات ترافیکیو اجتماعی در بافت شهری پیرامون دو ایستگاه مترو شهر تهران (ایستگاه مترو دانشگاه شریف وایستگاه مترو دانشگاه علم و صنعت ایران) تحلیل نموده است. نتایج نشان می دهد که ایستگاه مترو،ویژگی های ترافیکی محلات بلافصل را تحت تأثیر قرار دادهاست و هریک از این ویژگی ها بر میزانرضایتمندی از سکونت در محله تأثیرگذار هستند.

Keywords:

حمل و نقل پایدار , توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی , الگوی توسعه