جایگاه میانجیگری در قانون آیین دادرسی کیفری 139

در یک جامعه ی مطلوب انسانی، توسل به شیوه های غیرقضایی و مشارکتی در رفع تنش ها، با شان و کرامت انسانی سازگاری بیشتری دارد. البته در طریق تحول هم جانب احتیاط را باید نگه داشت بدین معنا که از فریب باید گریخت و نیز، دوری جستن از اغوا را پیشه ره ساخت. روند تکاملی جوامع متکی بر مردم سالاری، که بر مدار به احترام به قانون در حال شکل گیری است، بی تردید نمی تواند خود را از تحولات زمان و مکان برحذر دارد. زندانی ساختن قوانین در قفس های آهنین تفکرات جزم گرایانه و ایجاد قوانین منطبق با سلایق گروهی، بیش از آن که در اختیار عدالت و قانون باشد، آفت دستگاه قضایی هستند. با پذیرش چنین حقیقتی باید عنوان نمود که بررسی بن مایه های میانجی گری به عنوان یکی از راه های توسعه مشارکت مدنی و به منظور کاستن از اثرات مخرب حقوق سرکوب گر گذشته، از اهمیت شایانی برخوردار بوده تا بتوان با عزمی استوار و شوری عاشقانه به جنگ نامرادی های گذشته پرداخت و فضای قوانین را از بوی خوشایند میانجی گرده پر کرد. چرا که ستاره ی میانجی گری را می توان برای روشنایی قلعه های نور قانون آویخت.

Keywords:

میانجی گری کیفری , عدالت ترمیمی , قانون آیین دادرسی کیفری 92