رویکرد میانجی گری در قانون جدید آیین دادرسی کیفری

عدالت ترمیمی از آخرین دستاوردهای دانشمندان علم حقوق است که مورد پذیرش اکثر نظام های حقوقی در دنیا واقع شده است. از نگاه عدالت ترمیمی، هدف اصلی نظام عدالت کیفری، جبران خسارت بزه دیده و احیای حقوق آن از طریق مشارکت فعال بزه دیده و جامعه و نیز بزهکار از طریق مذاکره و ایجاد صلح و سازش است. با توجه به اینکه نظام حقوق کیفری ایران نیز از سایر کشورها مستثنی نبوده است، در سالیان گذشته شاهد تغییرات اساسی در قوانین و مقررات خود بر اساس عدالت ترمیمی بوده ایم. از آخرین سیاست های تقنینی ایران که بر اساس عدالت ترمیمی تنظیم شده است می توان به قانون آیین دادرسی کیفری جرم اشاره نمود. می توان گفت که تفاوت اساسی یک فرآیند دادرسی کیفری ترمیمی با دادرسی کیفری سنتی در این است که در دادرسی کیفری سنتی نهایتاً یک نفر پیروز و نفر دیگر بازنده خواهد بود ولیکن در فرآیند دادرسی کیفری ترمیمی سعی بر آن است که بر اساس توافق طرفین به نتیجه برسند، بر همین اساس در این تحقیق سعی شده است تا به این سوال پاسخ داده شود که در قانون آیین دادرسی کیفری، تا چه میزان به مبانی، اصول و قلمروی عدالت ترمیمی توجه شده است.

Keywords:

عدالت ترمیمی , قانون آیین دادرسی کیفری , میانجیگری , صلح و سازش , جبران خسارت