مدیریت هم زمان مدارج تمرکز زدایی در نظام برنامه ریزی درسی

تفکر دوآلیستی در سیاست گذاریهای حوزة تعلیم و تربیت را باید تفکری نامناسب و حتی مخرب ارزیابی کرد . جان دیوئی، پیشتاز مقابله با این نوع تفکر در تعلیم و تربیت است . او تقابل ها و مناقشه های به ظاهر آشتی ناپذیر را به شکل متفاوتی صورت بندی و در قال ب یک نظریه سازوار ارایه کرده است . صاحب نظران تعلیم و تربیت براین ویژگی تفکر دیوئی تأکید نموده و آن را جزو رازهای برجستگی و تأثیرگذاری اندیشه های او قلمداد نموده اند . به عنوان مثال، کلیبارد (1975) در مقایسه آن چه دیوئی و تایلر (1949) در مواجهه با یک مناقشة عمدة نظری در حوزة برنامه درسی انجام داده اند، رهیافت دیوئی را رهیافتی خلاق مبتنی بر امکان اجتماع سازدار مواضع گوناگون در قالب یک نظریه یا پارادایم جدید دانسته و آن چه تایلر انجام داده است را تجمع دیدگاههای معارض بدون تدارک یک مبانی نظری حامی یا گونه ای توصیة اخلاقی به ترک مخاصمه ارزیابی می کنند . نویسندگان کتاب فرهنگ های برنامة درسی 1 نیز در شرح نظریة دمکراسی دیوئی به عنوان یکی از فرهنگ ها یا نظریه های هنجاری در حوزة برنامة درسی در اظهارنظری مشابه چنین می گویند : صورتبندی دیوئی از دمکراسی و تعلیم و تربیت با این هدف انجام شده است که به تفکر » دوآلیستی یا قطبی بر مبنای تقابل میان غایات و روش ها، فرد و جامعه، کودک و برنامة درسی «. [ شکل گرفته و قطعی و مطلق تلقی شده است پایان بخشید ] وآشتی پذیری آنها را نمایان سازد ( ژوزف و دیگران، 2000 ، ص (120 بدین گونه می توان دیوئی را پدر نگاه دینامیک به مسایل کلان تعلیم و تربیت و برنامه ریزی دانست . این نگاه راهنمای نگارنده در پرداختن به بحث تمرکز و عدم تمرکز در نظام برنامه ریزی درسی است .