اثربخشی مداخلات شناختی بر سطح پریشانی و کیفیت زندگی موقعیتی کودکان مبتلا به سرطان

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی استفاده توأم از مداخلات شناختی آماده سازی کودک و والد و انحراف توجه کودک، روی پریشانی گزارش شده ناشی از نمونه گیری یا تزریق به مایع مغزی- نخاعی و سطح کیفیت زندگی موقعیتی کودکان مبتلا به سرطان صورت گرفته است.پژوهش حاضر یک مطالعه تمام آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود.جامعه شامل تمامی کودکان مبتلا به انواع سرطان بود که به بیمارستان بوعلی در شهر ساری و امیرکلا در شهر بابل مراجعه کرده بودند ۳۰ کودک انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند . کودکان دوبار ملاقات شدند.در ملاقات اول، ر دوگروه تحت مراقبت معمول قرار گرفتند و در ملاقات دوم، گروه آزمایش مداخلات شناختی و گروه شاهد مراقبت معمول دریافت کردند.داده ها،از طریق پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی،مقیاس های چئوپس و کیفیت زندگی قیاسی -دیداری عملکرد کنونی درطب کودکان گردآوری شدند.داده ها باروش آماری تحلیل کواریانس انجام شد.نتایج نشان داد که مداخلات شناختی آماده سازی کودک و انحراف مسیر توجه کودک توانست سطح پریشانی را کاهش دهد و کیفیت زندگی موقعیتی کودکان را بهبود بخشد.بین کیفیت زندگی موقعیتی و پریشانی، همبستگی معنادار منفی یافت شد.نتیجه گرفته شد که مداخلات شناختی در کاهش سطح پریشانی و بهبود کیفیت زندگی موقعیتی کودکان مبتلا به سرطان که تحت نمونه گیری از مایع مغزی- نخاعی قرار داشتند، مؤثر است.

Keywords:

پریشانی , درد , سرطان , کیفیت زندگی موقعیتی , مداخلات شناختی