بررسی عوامل موثر بر بهبود مدیریت تابآوری سازمانها در زمان بحران

هم زمان با رشد منابع اقتصادی و اجتماعی، شهرها نیز توسعه یافته که لازمه دوام این توسعه، داشتن مدیریت مناسب در راستای پیشبرد اهداف سازمان های هر شهر، به ویژه کلان شهرها می باشد. هر سازمان در حالت عادی، توان پاسخ گویی به نیازهای جامعه خود را دارا است اما با حاکم شدن شرایطی غیر معمول، ممکن است سازمان نتواند در روند جاری امور خود، جواب گوی نیاز مردم بوده و به دنبال آن، شرایط بحرانی بر کل جامعه هر شهر حاکم می گردد، لذا برای جلوگیری از شرایط بحرانی در یک سازمان و به طبع جلوگیری از شرایط بحرانی در یک شهر، ارتقاء مدیریت تاب آوری هر سازمان از اهمیت به سزایی برخوردار است. در این پژوهش با تکیه بر شاخص های اصلی مدل مک مانوس (آگاهی موقعیتی، آسیب-پذیری های کلیدی و ظرفیت تطابق پذیری)، میزان تاب آوری و اولویت بندی شاخص های تاب آوری آبفای شهری استان گیلان مشخص گردید و در خصوص بهبود شرایط، پیشنهاداتی در قالب چند نقشه زون بندی با مقیاس مختلف، برای استفاده در مدیریت بحرا ن آبفای گیلان ارائه شده است.

Keywords:

مدیریت تاب آوری , مدل مک مانوس ومدیریت بحران , زون بندی