نوستالژی در مثنوی معنوی با رویکرد به دفترهای سوم تا ششم

نوستالژی احساس حسرت نسبت به گذشته در اثر از دست دادن جوانی، یادآوری خاطرات کودکی، هجران معشوق، مهاجرت، غم مسائل اجتماعی و... است که به صورت فطری و غریزی در نهاد همه وجود دارد. نوستالژی احساس دلتنگی و حسرت انسان برای چیزهایی است که بنا به دلایلی اکنون آن ها را از دست داده است. در میان عارفان و صوفیان نوستالژی از غربت آن ها در جهان ناسوت ناشی می شود که به سبب هبوط از اصل خود، جهان معنا، دور افتاده اند و پیوسته آرزوی بازگشت به آن جا را دارند. در این پژوهش به بررسی نوستالژی و عوامل آن در دفترهای سوم تا ششم مثنوی پرداخته شده است: هبوط به عنوان دلیل اصلی غربت آدمی در این دنیا به سبب نوشیدن آدمی از می الست و مست شدن از آن، فزون خواهی خود آدمی و وسوسه های حوا شکل می گیرد. غم هجران معشوق، احساس اشتیاق به وطن نخستین و یادآوری خاطرات شیرین گذشته جهان معنا، محرک های آدمی برای میل به بازگشت به اصل خود هستند و عارفان با رجوع اجباری به همه این آرزوها دست خواهند یافت.

Keywords:

مولانا , مثنوی معنوی , نوستالژی , ادب عرفانی ,