استفاده از
بادگیر ازگذشته های دور در ایران متداول بوده است.
بادگیر ها با اشکال مختلف در شهر های مرکزی و جنوب ایران ساخته شده که هر کدام بر حسب ارتفاع و جهت باد مطلوب طراحی و اجرا شده اند. تا قبل از اختراع دستگاه های
تهویه ی مطبوع و گسترشآن در شهر های مختلف، از
بادگیر در ابنیه مختلف مسکونی، مذهبی و خدماتی استفاده می شده است و هنوز هم می توان باقیماندهاین
بادگیر ها را در اقلیم گرم و مرطوب جنوب در شهر هایی مانند بندر عباس، بندر لنگه، قشم، بوشهر و اقلیم گرم خشک نواحی مرکزی مانند کرمان، نایین، یزد، طبس، کاشان، سمنان، اصفهان و حتی نواحی جنوب شهر تهران مشاهده نمود.عملکرد
بادگیر بدین صورت است که باد مطلوب را گرفته و آن را به داخل اطاق های اصلی ساختمان، آب انبار و یا سرداب هدایت می کند. در بعضی از مساجد حاشیه کویر مانند مسجد قدیمی اردکان و مسجد جامع فیروز آباددر استان یزد دریچه
بادگیر درست در بالای محراب قراردارد. به این ترتیب باد مطلوب وارد بخش های مختلف ساختمان می گردد و باعث
تهویه و خنکی آن می شود.شهر تاریخی یزد به شهر
بادگیر ها معروف است و نسبت به سایر شهر های مرکزی ایران دارای بیشترین تعداد
بادگیر است. در این شهر مرتفع ترین
بادگیر جهان یعنی
بادگیر باغ دولت آباد وجود دارد که دارای حدود 43 متر ارتفاع است.این تحقیق با شیوه های کتابخانه ای و اینترنتی می باشد که در ابتدا به بررسی چگونگی حضور
بادگیر در ایران، انواع بادگیرها، نحوه عملکرد بادگیرها و سپس به اقلیم گرم وخشک یزد و چگونگی عملکرد
بادگیر باغ دولت آباد پرداخته شده است. بادگیر، سیستم مناسبی جهت
تهویه هوا بوده و علاوه بر این که عمل
تهویه را بر عهده داشتند، نمادی از معماری ایرانی نیز بوده اند