تأثیر آمایش سرزمین بر توسعه پذیری سکونتگاه های شهری با رویکرد اکولوژیکی(مطالعه موردی شهرستان های استان خوزستان)

هدف اصلی از مدیریت و برنامه ریزی آمایش سرزمین، توزیع فعالیت های اقتصادی- اجتماعی، جمعیتی و ظرفیت های آشکار وپنهان با توجه به تحولات و دگرگونی های زمان و نیازها است که عمدتا با دیدی دراز مدت و به منظور بهره برداری بهینه ازامکانات آن صورت می گیرد. برنامه ریزی منطقه ای و هر گونه توسعه یافتگی بدون توجه به توان و ظرفیت توسعه پذیری آنسکونتگاه امری غیر عقلانی و ناموفق در هرگونه توسعه یافتگی است. استان خوزستان برغم برخورداری از ثروتهای طبیعی قابلتوجه، از دوگانگی منطقه ای گسترده ای به شکل توسعه یافته و توسعه نیافته رنج می برد. این در حا لی است که توسعه یمنطقه ای باید شرایط و امکانات بهتری را برای همه مردم یک منطقه فراهم کند و تفاوت کیفیت زندگی بین مناطق را کاهشدهد. هدف از مقاله حاظر سنجش سطح توسعه یافتگی، توسعه پذیری سکونتگاه ها و همچنین روابط بین آنها در سطح شهرستانهای استان خوزستان است. لذا پس از مطالعه و بررسی منابع موثق آماری مربوط به سال ، 92-90تعداد 7شاخص و 31زیرشاخص توسعه تدوین و با استفاده از روش TOPSISمیزان توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان مشخص و بعد از آن بهبررسی توان اکولوژیکی توسعه سکونتگاه های شهری در شهرستان های استان خوزستان با استفاده از روش AHPپرداخته شد.نتایج حاکی از عدم تعادل در توزیع و پراکنش امکانات و خدمات در سطح شهرستان ها و همچنین عدم تعادل در روابط میانتوسعه یافتگی و توسعه پذیری این شهرستان ها دارد

Keywords:

خوزستان , تاپسیس , آمایش سرزمین , توسعه پذیری , درجه توسعه یافتگی