تبیین حقوق مسافران خطوط هوایی درصورت بروز سانحه هوایی در قوانین ایران و بین الملل

با تصویب مقررات کنوانسیون ورشو 1929 مقررات یکنواختی در کشورهای جهان ایجاد شد . براساس این کنوانسیون، چنانچه در جریان حمل و نقل هوایی خسارتی به مسافر وارد شود، شرکت هواپیمایی مسئول شناخته شده و باید خسارت را جبران نماید. تأخیر در حمل مسافر نیز مشمول دریافت غرامت می گردد و در این مورد نیز همچون صدمه به جان مسافر، برای متصدی حمل و نقل مسئولیت بدون تقصیر در نظر گرفته شده است . در همه ی موارد، جبران خسارات وارده توسط شرکت هواپیمایی، بر پایه مبالغ محدودی استوار است . پروتکل لاهه در سال 1955 بعضی مقررات در خصوص مسئولیت شرکتهای هواپیمایی را اصلاح کرده است اما برخی از کشورها، با عدم پذیرش آن، با عقد یک توافق نامه چند جانبه، کنوانسیون ورشو را با اصلاحیه ای به نام موافقتنامه مونترال 1966 اجرا می کنند که به این صورت خصوصیت مقررات یکنواخت ایجاد شده توسط کنوانسیون ورشو تا حد زیادی تعدیل شده است. اما در عرصه حمل و نقل هوایی داخلی ایران، قوانین مدنی و تجارت، به دلیل عدم تناسب با نیازهای جدید و به روز حمل و نقل هوایی، پاسخگوی اختلافات طرفین قرارداد نبود. بنابراین مجلس شورای اسلامی در مورخه ی 1391/5/11 با تصویب قانون تعیین حدود مسئولیت شرکتهای هواپیمایی ایرانی در خصوص پروازهای بین المللی مقررات کنوانسیون ورشو را لازم الاجرا دانست و در خصوص پروازهای داخلی، حمل و نقل مسافران را مشمول مقررات قانون مجازات اسلامی و حمل و نقل بار و اثاثیه را به مقررات کنوانسیون ورشو ارجاع داد.

Keywords:

مسئولیت مدنی , مسافر , کنوانسیونهای بین المللی , شرکتهای هواپیمایی