نقش ریبوفلاوین در بهبود حملات میگرن

مقدمه: میگرن یک اختلال عروقی عصبی مغزی است، که بوسیله سردردهای شدید مکرر، تهوع، استفراغ، گردن درد، تنش عضلانی و همچنین ترس از نور و صدا مشخص می شود. این بیماری نزدیک به 6% مردان و 18% زنان را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد، در ایران در بزرگسالان از 7/16% تا 18/11% و در کودکان و نوجوانان از 7/1% تا 12/3% متفاوت است و بیشترین شیوع آن در شهر تهران در بین بزرگسالان و کمترین شیوع آن در شیراز در بین کودکان دبستانی گزارش شده است و بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت میگرن رتبه نوزدهم را در بین همه اختلالات ایجادکننده ناتوانی به خود اختصاص داده است.اگرچه داروها نقش مهمی در پیشگیری و درمان میگرن دارند، اما به علت عوارض جانبی که دارند و اینکه اکثراً گران هستند و در بیشتر مواقع درمان موثری نیستند، نیاز به استفاده از روش های تغذیه ای که نسبت به درمان های دارویی ارزان تر و کم عارضه تر باشد احساس می شود. ریبو فلاوین که به اشکال کوآنزیمی فلاوین مونو نوکلئوتید و فلاوین آدنین دی نوکلئوتید می باشد، برای فعالیت ریبوفلاووآنزیم هایی که در چرخه انتقال الکترون میتوکندریایی شرکت می کند، دخیل است.روش: در این تحقیق که در طی سال های 1994 تا 2010 در زمینه مکمل یاری ریبوفلاوین در بهبود حملات میگرن انجام شده به جمع بندی تأثیر این مکمل پرداخته است.یافته ها: از آنجایی که یکی از عوامل به وجود آورنده میگرن، اختلال عملکرد میتوکندری می باشد، مکمل یاری با ریبوفلاوین می تواند کمبود بازده انرژی میتوکندریایی با افزایش تولید انرژی بهبود دهد و سبب کاهش حملات میگرن شود.نتیجه گیری: ریبوفلاوین در دوزهای بالا (400 میلی گرم) سبب کاهش علائم میگرن در بزرگسالان و کودکان می شود، در حالی که دوزهای پایین تر تاثیری در علائم میگرن ندارند.

Keywords:

میگرن , سردرد , ریبوفلاوین , میتوکندری