ارزیابی توانمندی مدل SDSM ‏در ریز مقیاس نمایی بارش، دما ‏(مطالعه ی موردی: ایستگاه سلیمان تنگه واقع در حوضه آبریز تجن در مازندران)

با افزایش گرمایش زمین به عنوان یک چالش جدید جهانی، تحقیقات گسترده ‏ای در خصوص پیش بینی اثر تغییر اقلیم بر روی منابع آب با استفاده ‏از نتایج مدل های چرخه عمومی جو انجام گرفته است. مدل های گردش عمومی جو به دلیل بزرگ مقیاس بوذن شبکه محاسباتی دقت تجزیه مکانی و زمانی آنها با دقت مورد نیاز مدل های هیدرولوژیکی مطابقت ندارد اما با استفاده ‏از روش های ریزمقیاس کردن می توان خروجی های GCM را به متغیرهای سطحی در مقیاس حوضه آبریز مورد مطالعه تبدیل نمود. یکی از مناسبترین روش ها در کوچک مقیاس نمودن استفاده از روش های آماری است. در تحقیق حاضر ابتدا روند تغییر اقلیم در این ایستگاه طی 48 ‏سال آماری، از سال 1961 ‏تا 2009 ‏بررسی شد و به منظور بررسی روند تغییرات پارامترهای هواشناسی از آزمون ناپارمتری من-کندال و شیب تخمینگر سن استفاده ‏شد. این مقاله به بررسی توانمندی مدل SDSM ‏به عنوان مدل ریزمقیاس نمایی آماری در تولید داد.های بارش و دما در ایستگاه باران سنجی سلیمان تنگه حوضه تجن پرداخته است. نتایج حاصل نشان می دهد که مدل SDSM ‏توانایی مناسبی را در کوچک مقیاس نمودن داده های دما و بارش دارد

Keywords:

تغییر اقلیم , آزمون های ناپارامتری , مدل های گردش عمومی جو , ریز مقیاس نمودن , SDSM