خود شناسی در رویکردهای مختلف(با تاکید بر رویکردهای روان شناختی و دینی – فلسفی)

هدف از خلقت انسان رسیدن به کمال منوط به خود سازی است . از سویی خودسازی نیز منوط به خودشناسی است. پس کمال انسان در خودشناسی اوست . اولین گام در راه خودسازی و تهذییب نفس خودشناسی است. تاز مانی که انسان از شناخت صفات و ملکات خود غافل باشد نمی تواند به اصلاح خود بپردازد.خودشناسی مقدمه خودشناسی است. مفهوم خود از موضوعاتی در دانش روان شناختی است که پس از یک دوره فراموش شدگی نسبی در دهه های اخیر به اهمیت زیادی یافته است. در حال حاضر مشکل میتوان از مفهومی با نتایج و کاربردهای گسترده تر از مفهوم خود یاد کرد . توجه به آن به عنوان یکی از موضوعات مهم و اساسی روان شناختی هم چنان رو به افزایش است . مهمترین و رایج ترین اختلالات رفتاری به خود رجوع دارد و متخصصان بالینی نه تنها روان تحلیلگران بلکه شناخت گرایان و حتی رفتارگرایان نیز چه در زمینه نظری و چه در کاربدهای بالینی و تربیتی به خود توجه میکنند این جستار کوشیده است به شیوه ی توصیفی ابتدا به تعریف خود خودشناسی راه ها و موانع خودشناسی پرداخته آنگاه رویکردهای مختلف روان شناختی فلسفی و دینی را در این باب مطرح نماید . در پایان این نتیجه حاصل شده است که در این رویکردها نقاط اشتراک و اختلاف چندی وجود دارد . خودشناسی در رویکرد دینی – فلسفی با اتخاذ معنای خاص از روح بیشتر ناظر به ارتباط انسان با خداست در حالیکه رویکردهای روانشناختی معاصر به رفتار و زندگی خاص انسان در دنیا و بهبود وضعیت زندگی در آن نظر دارد

Keywords:

خودشناسی , دین , فلسفه , روان شناسی , خداشناسی