بررسی اثر تنش خشکی انتهای فصل بر اجزای عملکرد نخود و باقلا در کشت مخلوط با ارقام جو

به منظور بررسی اثر تنش خشکی انتهای فصل و تیمارهای کشت مخلوط بر اجزای عملکرد نخود و باقلا آزمایشی در سال زراعی 96-1393 در دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی داراب، دانشگاه شیراز اجرا شد. آزمایش به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. در این آزمایش رژیم های آبیاری بعنوان فاکتور اصلی ( آبیاری مطلوب و تنش خشکی در مرحله گلدهی ) و تیمارهای کشت مخلوط به عنوان فاکتور فرعی ( تک کشتی نخود و باقلا و کشت مخلوط جو نیمروز+ نخود، جو نیمروز+ باقلا، جو زهک + نخود و جو زهک + باقلا ) بودند. نتایج بررسی اثر رژیم های آبیاری نشان داد که تنش خشکی باعث کاهش معنی دار 37 درصدی تعداد غلاف، 16 درصدی تعداد دانه، 39 درصدی عملکرد دانه و 37 درصدی شاخص برداشت درگیاه نخود شد و در گیاه باقلا باعث کاهش 18 درصدی عملکرد بیولوژیک، 14 درصدی عملکرد دانه و 19 درصدی شاخص برداشت شد. تیمارهای کشت مخلوط جو نیمروز+ نخود و جو زهک+نخود به ترتیب باعث کاهش 20 و 7 درصدی تعداد غلاف و 25 و 37 درصدی عملکرد بیولوژیک شد و در مقابل باعث افزایش 29 و 33 درصدی تعداد دانه در غلاف، 21 و 17 درصدی وزن هزار دانه، 16 و 15 درصدی عملکرد دانه و 79 و 65 درصدی شاخص برداشت نسبت به تیمار تک کشتی نخود شدند. همچنین تیمارهای کشت مخلوط جو نیمروز+ باقلا و جو زهک+باقلا به ترتیب باعث کاهش 18 و 21 درصدی عملکرد بیولوژیک و 13 و 6 درصدی عملکرد دانه و افزایش 4 و 14 درصدی شاخص برداشت نسبت به تیمار تک کشتی باقلا شدند. به طور کلی می تواننتیجه گرفت در شرایط آب و هوایی شهرستان داراب که با کمبود آب در انتهای فصل رشد روبه رو است استفاده از سیستم های کشت مخلوط نخود و جو راه حل مناسبی برای تولید عملکرد بالاتر و پایدارتر این گیاه نسبت به تک کشتی این گیاه می باشد.

Keywords:

اجزای عملکرد , کشت مخلوط , نخود , باقلا , جو