بررسی واژه «دیدن» براساس معناشناسی قالبی

پژوهشی حاضر در چارچوب نظریهٔ انهای مجاح هلیدی و حسن (۱۹۷۹)، توانایی سازماندهی روایی کودکان فارسی زبان را با به کارگیری روش تجربی = میدانی مورد بررسی و مقایسه قرار داده است. به این منظور، ۱۵ کودک (۸ پسر و ۷ دختر) در سنین چهار تا هفت ساله از یک مهل کودک در غرب تهران گزینش شدند. سپس به منظور بررسی عملکرد این کودکان در سازماندهی گفتمان از طریق به کارگیری ابزار انسجام واژگانی، دو آزمون بازگویی و تولید لباستانی، با استفاده از دو کتاب محصور کودک اجرا گردید و با درنظرگرفتن رشد انسجام واژگانی، داستانهای آنها مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. هدف اصلی این تحقیق آن بوده است که با ارزیابی توانایی سازماندهی گفتمان روایی در کودکان فارسی زبان به شناخت و ارزیابی بهتری از توانش گفتمانی آنها دست یابیم. بر پایهٔ یافته های این تحقیق می توان گفت که اولا کودکان در هر سه گروه سنی قادر به به کارگیری حصحیح ابزارهای انسجام واژگانی به منظور سازماندهی داستانهای خود هستند. نتیجهٔ دیگر اینکه تمامی گروههای سنی از میان زیرمجموعه های انسجام واژگانی (تکرار و باهم آیی)، در هر دو آزمون، بیشتر تمایل به کاربرد «تکرار» دارند و درنهایت این که عملکرد کودکان در آزمون بازگویی باستانی در مقایسه با آزمون تولید لباستانی به لحاظ تعداد بندها و مؤلفه های انسجام واژگانی متفاوت می باشد.

Keywords:

انسجام واژگانی , سازماندهی روایی , گفتمان روایی , سازماندهی گفتمان , رشد کاربرد انسجام در کودکان