برسی ساختار مساجد در ایران و عهد صفوی (مسجد امام اصفهان-مسجد شیخ لطف الله)

مسجدبطور قطع بنای مذهبی اصلی اسلام است که ازبین کارکردهای متعددآن والاتر ازهمه کارکردعبادت می باشد که جهت برگزاریامورنماز و دعا بناشده اند هنرمندان و معماران ایرانی بابهره گیری ازاصولی چون مردم واری خودبسندگی پرهیز ازبیهودگی بهره گیریازپیمون و نیارش و درون گرایی نهایت استفاده کرده و توانسته اند بناهایی را بسازند که باگذشت قرن ها ساختارکلی خود را حفظ کنندولی درعصرحاضر وباوجود معماری غنی ایرانی به این اصول و فرهنگهای بومی کمتر توجه شده است نمادهای بکاررفته درمعماری گذشتهمانند ورودی صحنه و حیاط ایوان شبستان مناره محراب و کتیبه که هریک دارای معانی و معرفتی خاص می باشند درمعماری امروزیازمیان رفته ویاباتغییر درساختارارزش و اعتبار خود را ازدست داده اند.اوج شکوفایی و تکامل معماری اسلامی در مساجد دوره صفویه به چشم می خورد،که در این دوره مساجد آکنده از حس معنویت و هویتیویژه هستند. در این تحقیق تلاش می شود دو نمونه از مساجد دوره صفوی مسجد امام اصفهان و مسجد شیخ لطف الله که اصول معناگرایانهبرای طراحی مساجد در این فضاها بررسی شود. به منظور انجام این امر از شیوه مرور متون و منابع و اسناد تصویری بهره می گیریم.

Keywords:

ساختار مسجد , معماری , پیدایش , مساجد دوره صفوی