بررسی و نقد اصطلاحات سبک شناسی و نقد ادبی در شعر سنتی تا قرن یازدهم

سبک شناسی از مباحث نو ادب فارسی است که راهی طولانی تا به تکامل رسیدن دارد، اگر دیوان های شاعران زبان فارسی را از نظر توجه بهمفاهیم و اصطلاحات ادبی ، بررسی کنیم؛ در می یابیم که آنان در خلا ل اشعارشان درباره بسیاری از اصطلاحات و مفاهیم ادبی نظر داده اند. ازآنجا که پژوهشی فراگیر درباره سبک شناسی اثر از دیدگاه خالقان آثار ادبی انجام نشده بود، در این پژوهش، بررسی و نقد اصطلاحات سبک شناسیو نقد ادبی در شعر سنتی تا قرن یازدهم از نظر خالقان اثر مورد بررسی قرارمی گیرد ، با مطالعه نظر خالقان آثار ادبی میتوان به سبک جدید آنهاپی برد . صطلاحاتی که شاعران برای اشاره به سبک استفاده می کردند عبارتند از: ادا، سخن، سخنگوی، شاعر، شعر، رسم، غزل، فن و نظم ،کهخود اصطلاح سبک در این دوران رایج نبوده است . در این تحقیق ضمن تبیین اهمیت مفهوم سبک ،اصطلاحاتی را که ناظر بر این مفهوم است،تحلیل کرده ایم .مطالعه این اصطلاحات در آثار شاعران این نتیجه را دارد که بسیاری از اصطلاحات نقد ادبی و سبکشناسی بصورت آگاهانه درشعر سنتی بکار رفته است و شاعران کم و بیش تعاریف خاصی از برخی اصطلاحات سبک شناسی داشته اند.

Keywords:

مفاهیم سبک , شعرسنتی تا قرن یازدهم , غزل , سخن , فن , نظم , شاعر