تاثیر کود زیستی نانو و شیمیایی بر غلظت کلروفیل، ارتفاع و کیفیت (درصد روغن و پروتئین دانه) ارقام آفتابگردان

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کودهای زیستی نانو و شیمیایی بر غلطت کلروفیل، ارتفاع، درصد روغن و پروتئین دانه ارقام آفتابگردان، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی پژوهشکده کشاورزی دانشگاه زابل (چاه نیمه) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای مورد مطالعه شامل پنج سطح کود شیمیایی و کود زیستی نانو شامل: 100 درصد مقدار توصیه شده کود شیمیایی، 75 درصد مقدار توصیه شده کود شیمیایی با کود نانو، 50 درصد مقدار توصیه شده کود شیمیایی با کود نانو، 25 درصد مقدار توصیه شده کود شیمیایی با کود نانو و کود نانو (به تنهایی) و سه رقم آفتابگردان مستر، توده بومی شاهرود و توده بومی سبزوار بود. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد تیمار 75 درصد کود شیمیایی+ کود زیستی نانو باعث افزایش ارتفاع ساقه و تیمار کود زیستی به تنهایی باعث افزایش درصد پروتئین دانه گردید. بیشترین میزان کلروفیل مربوط به تیمار 100 درصد کود شیمیایی بود. درصد روغن در بین تیمارهای کودی مختلف تفاوتی نشان نداد. همچنین نتایج نشان داد که با کاهش مصرف کودهای شیمیایی درصد پروتئین دانه آفتابگردان افزایش یافت اما تاثیری بر درصد روغن دانه نداشت. در بین ارقام مورد آزمایش نیز توده بومی سبزوار بالاترین درصد پروتئین و کمترین درصد روغن را به خود اختصاص داد. بنابراین میتوان اظهار داشت این نتایج راهکاری جهت افزایش عملکرد کمی وکیفی و کاهش اثرات زیانبار استفاده بی رویه از کودهای شیمیایی می باشد.

Keywords:

کود زیستی نانو , کود شیمیایی , آفتابگردان , درصد روغن , درصد پروتئین