بررسی رابطه انسان، طبیعت، معماری در معماری سنتی ایران (مطالعه موردی خانه بروجردی ها)

امروزه پایداری یکی از بحث های محوری در معماری است. عدم توجه به اقلیم و انرژی های محلی و افزایش بی رویه مصرف سوخت های فسیلی، بحران های زیست محیطی فراوانی در سراسر جهان به وجود آورده است. از این رو یکی از اصلی ترین اهداف پایداری کاهش مصرف منابع غیر قابل تجدید و سوخت های فسیلی است. استفاده بهینه از عوامل اقلیمی در طراحی ساختمان ها یکی از راه های رسیدن به این هدف است. قرن ها پیش در معماری سنتی ایران در نواحی مختلف بسته به اقلیم آن محل، ساختمانهای مختلفی می ساختند به گونه ای که در بهار، تابستان، پائیز و زمستان هوایی خوش داشته باشند. در کشور ما ساختمان ها برای استفاده بهینه از انرژی های طبیعی طراحی می شدند. نحوه استقرار ساختمان ها بر اساس جهت باد و آفتاب و ... سبب می شد بدون استفاده از سوخت های فسیلی گرمایش و سرمایش ساختمان تأمین شود. این در حالی بود که موضوع توسعه پایدار به طور رسمی از سال 1987 میلادی توسط کمیسیون جهانی محیط و توسعه در سراسر جهان مطرح شد. این تحقیق به دنبال بررسی رابطه انسان، طبیعت، معماری خانه بروجردی هاست. به طورکلی با بررسی ویژگی های طراحی خانه بروجردی ها در شهرکاشان نشان داد که استفاده از شرایط محیطی برای ایجاد آسایش در داخل بناها از اهداف مهم طراحی بوده وهریک از اجزای ساختمان به نوعی همساز با شرایط اقلیمی می باشد.

Keywords:

پایداری , اقلیم , انسان , طبیعت , معماری