جبران خسارت در قرار دادهای پیمانکاری EPC و اصول تجاری بین المللی

با گسترش روز افزون روابط تجاری بین کشورهای جهان و لزوم انعقاد قراردادها در عالم تجارت، چه در عرصه داخلی و چه در عرصه بینالمللی مسأله مهم و بحث برانگیز جبران خسارت ناشی از نقض تعهدات قراردادی مطرح میگردد. یکی از این نوع قراردادها، قراردادهای پیمانکاری است که در ایران نیز رواج بسیار دارد. در بیشتر قراردادها دو عامل زمان و سود از اهمیت ویژهای برخوردارند و با یکدیگر رابطه مستقیم دارند. لذا هدف صنعت ساخت کسب سود، متناسب با زمان و هزینههای اجراست و بهره برداری به موقع از پروژه ها برای تداوم موفقیت کارفرما و پیمانکار حیاتی است. بر این اساس با توسل به روش کتابخانهای و مطالعه کتب و مقالات مرتبط و شیوه تحلیلی - مقایسه ای میتوان چنین نتیجه گرفت: دو طریقه ی فسخ و پرداخت خسارت در خصوصی ضمانت اجرای نقض تعهدات در بین قراردادهای پیمانکاری که تابع شرایط عمومی پیمان قرار دارند و اصول قراردادهای تجاری بینالمللی مشترک است، بدین نحو که در صورت نقض اساسی از سوی هر یک از طرفین، طرف دیگر می تواند قرارداد را فسخ کند و در صورت بروز نقض جزیی اقدام به دریافت خسارت برای تعدیل قرارداد نماید و تفاوتها در دو مورد حق بازفروشی کالا و تسلیم کالای جانشین نمودار است که در اصول تجاری بینالمللی ملاحظه می شود در حالی که شرایط عمومی پیمان فاقد این دو ضمانت اجرا برای جبران خسارات وارده می باشد.

Keywords:

جبران خسارت , نقض قرارداد , قرارداد پیمانکاری , اصول تجاری بین المللی