بررسی نرخ رشد مانگروها درحوزه کولقان، تیاب وکلاهی درخلیج فارس

مانگروها درختان یا درختچه هایی هستندکه در نواحی جزر و مدی و حاشیه مصب ها دیده می شوند و با زندگی در آب های شور و لب شور با تناوب غرقابی سازگار شده اند (Duke،1992 ) .جنگل های مانگرو در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری در محدوده بین مدارهای 30˚ شمالی تا ˚20 درجه جنوبی از خط استوا دیده می شوند(1997 Spalding et al ) . وسعت جهانی مانگروها بین 16 ت ا 18 میلیون هکتار تخمین زده می شود (Valiela et al.,2001 ) و در بیش از 102 کشور جهان شناسایی شده اند. 43 درصد مانگروهای جهان در اندونزی، برزیل، استرالیا و نیجریه پراکنش دارند(.(spalding et al1997 )رویش های مانگرو در ایران در جنوب کشور و در سواحل خلیج فارس و دریای عمان در مناطق متعددی حد فاصل مدارهای رویش های مانگرو در ایران در جنوب کشور و در سواحل خلیج فارس و دریای عمان در مناطق متعددی حد فاصل مدارهای' 11 ˚25 تا '52 ˚27 و در ساحل سه جنوبی از خلیج گواتر در سیستان و بلوچستان تا بردخون در بوشهر گسترش دارند (دانه کار ، 1377 ). تمامی جنگل های مانگرو ایران به واسطه دارا بودن منابع حساس بیوفیزیکی، اهمیت زیستگاهی، پرورشگاهی، تنوع زی ستی، غنای جانداران وجود گونه های در معرض خطر و کمیاب، واقع شدن درآستانه اکولوژیک شرایط زیست محیطی، حساسیت به آلاینده ها، کندی ترمیم زیست محیطی و مشکلات ناشی از پاکسازی آلاینده ها در ردیف یکی از مهمترین مناطق حساس دریایی ایران قرار دارند . جنگل های مانگرو استان هرمزگان بیشترین وسعت این اجتماعات را نه تنها در کشور، بلکه در کل حوزه خلیج فارس دارا است(دانه کار وهمکاران، 1358 ).مانگرو های استان هرمزگان از ویژگی های منحصر به فردی زیر برخوردارند:-1 بیشترین وسعت درمیان اجتماعات مانگرو در سواحل جنوبی ایران درکرانه خلیج فارس و دریای عمان؛-2 حضور دو گونه از گیاهان مانگرو؛ 3-تحت حفاظت بودن تمام مناطق واجد مانگرو بصورت تالاب بین المللی و منطقه حفاظت شده (دانه کاروهمکاران 1358)