بررسی رابطه خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در بین کارکنان یکی از سازمان های نظامی

مقدمه: یکی از جنبه های اساسی خودکارآمدی، این باور است که فرد از راه اعمال کنترل به ویژه در هنگام رویارویی با موقعیت های استرس زا که در محیط های نظامی به وفور دیده می شوند می تواند بر پیامدهای زندگی خود اثر گذارد. خودکارآمدی متغیری حالت گونه است و به گونه ای قابل پرورش و توسعه است. بر اساس نتایج تحقیقات گذشته حمایت اجتماعی از جمله متغیرهای مهم در افزایش خودکارآمدی افراد می باشد. لذا با توجه به مطالعات محدود در این زمینهف پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در کارکنان یکی از سازمان های نظامی انجام شده است. مواد و روش ها: تعداد 554 نفر از کارکنان یکی از سازمان های نظامی به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران، پرسشنامه حمایت اجتماعی ثامتی و همکاران و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی استفاده شده است. داده ها پس از جمع آوری با شاخص های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و شاخص آماری استنباطی (ضریب همبستگی، پیرسون)، به کمک نرم افزار SPSS16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نایج نشان داد بین تمام متغیرهای عامل حمایت اجتماعی با خودکارآمدی افراد رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد (r=0/221, P=0/01) حمایت اجتماعی یک کمک دوجانبه است، شرایط کارکنان نظامی مانند دوری از خانواده برای مدت طولانی و عدم شکل گیری مستحکم شبکه اجتماعی در میان آنها، از دلایل کم بودن همبستگی بین دومتغیر می باشد. نتیجه گیری: نتیجه این تحقیق ضمن همخوانی با پژوهش های پیشین، نشان داد حمایت اجتماعی در پیش بینی خودکارآمدی کارکنان نظامی نقش دارد. پیشنهاد می شود که مدیران زمینه مناسب سازمانی افراد به وجود آورند.

Keywords:

خودکارآمدی , حمایت اجتماعی , کارکنان نظامی