نقدی بر معماری فضا های آموزشی پیش دبستانی از نطر تحرک پذیری ونشاط

در قرن معاصر موضوع رابطه انسان و محیط و قابلیت ترجمه آن به زبان طراحی محیط و معماری، امری ضروری است. امروزه با در نظر داشتن میزان تاثیر مفاهیم روانشناسی محیطی در کیفیت محیط، ضرورت توجه به این مقوله در طراحی فضاهای آموزشی در جهت دستیابی به یک فضای مطلوب برای افراد بویژه کودکان را مهم می شمارد.چرا که آنان اعضای کوچک و لطیف جامعه می باشند و قابلیت تاثیرگذاری بر شکل گیری محیطشان را با بیان تمایلات و نیازهای خود دارند،که دراین امر مهم مربوط به معماری ، نیاز به معماران آشنا به علوم رفتاری کودک احساس می شود.واقعیت مهمی که در جامعه امروز ایران با آن رو برو هستیم و تهدیدی جدی برای آیندگان به شمار می رود، اهمیت ندادن و یا به عبارتی دیگر ناچیز شمردن کودکان و جهان کوچک آنها، به خصوص دررابطه نزدیکشان با محیط یادگیریشان می باشد.سوال اصلی این مقاله این است که: معماری چگونه می تواند تاثیری مثبت در افزایش تحرک ونشاط کودکان در مهد کودک داشته باشد؟اهداف مقاله: ایجاد حس تعلق نسبت به محیط مهدکودک،تاکید بر شوق انگیز بودن محیط ویافتن الگوی مناسب برای آن ، و ایجاد محیطی بانشاط می باشد، که از طریق روش میدانی و مطالعات کتابخانه ای، مفاهیمی چون: نقش بازی ،نور،رنگ، فضای متناسب باشرایط جسمی وروانی کودکان مورد مطالعه قرار گرفته است و از بررسی آنها اصول طراحی در ارتباط با نیازهای کودکان و در جهت افزایش جنب وجوش کودکان استخراج گردیده است. از جمله: ترکیب فضای باز و بسته، انعطاف پذیری فضا و مبلمان، بازسازی عناصر محرک طبیعی مانند نور، آب گیاهان، طراحی فضاهایی مبهم و کنجکاوکننده، فضای بازی سرپوشیده علاوه بر فضای بازی باز ،استفاده از رنگهای مهیج، طراحی فضاهای ایمن و سیال و. . .

Keywords:

مهد کودک , معماری , تحرک ونشاط , طراحی , کودک