نقش عناصر شاخص تاریخی در ارتقائ هویت فرهنگی و اجتماعی بافت فرسوده شهری(مورد مطالعه: شهر بیدخت)

شهرهای سنتی ایران دارای ساختار ویژه ای هستند و با مرور زمان گسترش یافته اند. بافت های کهن شهرهای تاریخی ایران، مرکز شهر و مراکز محلات در زمانهای متفاوت پدید آمده و مجموعه مرکز شهری ، متشکل از عناصر مختلف از نزدیک دروازه ها شروع شده و تا ریز محله ها ادامه داشته است. عناصر اصلی بافتهای سنتی را مسجد ، راسته بازارهای مختلف، کاروانسرا، مدرسه، حمام و به طور کلی عناصر شاخص میباشند. مقاله حاضر به نقش عناصر شاخص تاریخی، در ارتقاء جایگاه فرهنگی و تاریخی و باز آفرینی بافت فرسوده شهر بیدخت می پردازد . در این راستا با شناسایی و تحلیل عناصر شاخص در محدوده تاریخی که جزه بافت فرسوده مصوب شهر بیدخت میباشد پرداخته شده است. روش پژوهش توصیفی ، تحلیلی بوده و در جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانهای و برداشت میدانی استفاده شده است. تحلیل داده ها با استفاده از روش SWOT به صورت محدود انجام شده ونتایج تحقیق نشان میدهد ارتباط مستقیم بین وجود این عناصر در بافت تاریخی و سنتی ، با ارتقاء و بازآفرینی سریعتر این محدوده وجود دارد از این رو پیشنهاد گردیده در تبدیل تدریجی و برنامه ریزی شده اراضی به منظور ایجاد فضایی منسجم و متناسب با شهر و عملکرد ویژه آن اقدام گردد. براین اساس عملکرد و فعالیت های تعیین شده می بایست متناسب با هویت تاریخی و اجتماعی محدوده مورد مطالعه در جهت ارتقاء هویت اجتماعی و فرهنگی آن و تامین بخشی از نیازهای فضایی- عملکردی ساکنین در چارچوب بنای شهروندی محله ای قرار گیرد. آنچه مسلم است تجانس و تعامل فعالیت ها و اراضی با متن و حاشیه اطراف ضامن بهره برداری پایدار از آنهاست.

Keywords:

بافت فرسوده , شهر بیدخت , عناصر شاخص , هویت فرهنگی