نقش واحد همسایگی در احیا و رونق بافت فرسوده شهر یزد با رویکرد معماری بومی

اگر روابط میان دوفرد که می تواند به صورت کلامی یا غیرکلامی (دیداری، شنیداری، بویایی و لامسه) برقرار شود، روابط اجتماعی نامیده شود، روابط همسایگی را می توان به عنوان زیر مجموعه ای از روابط اجتماعی که میان دو خانواده ایجاد می گردد، تعریف نمود. خانواده هایی که در نزدیکی یکدیگر خانه دارند و زندگی می کنند. برای ایجاد روابط اجتماعی نزدیکتر و قوی تر در جامعه امروز نیاز به تعریف جدیدی از همسایه داریم که این امر خودرا در تعریف واحد همسایگی نشان می دهد. از طرفی گسترش فضایی بی رویه، بی هویت و بدون برنامه شهر یزد در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری با معماری هرجایی و سلیقه ای در مجاورت شهر و جابجایی ساکنان و کاربری های شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی ها، به تدریج بافت های قدیمی تر شهر کارکردها و حیات اجتماعی – اقتصادی خود را از دست داده و این بافت ها به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند که این مطلب به خوبی در بافت فرسوده شهر یزد قابل مشاهده می باشد. این مقاله سعی بر این دارد تا ضمن شناسایی تعریف واحد همسایگی و بافت فرسوده به نقش واحد همسایگی در احیا و رونق بافت فرسوده با رویکرد معماری بومی اشاره نماید.

Keywords:

واحد همسایگی , بافت فرسوده , معماری بومی , شهر یزد ,