جایگاه شناسی توبه و استغفار بر اساس آموزه های اخلاقی نهج البلاغه

هدف این پژوهش، که رویکردی به آموزه های اخلاقی امام علی (ع) در نهج البلاغه است به بررسی جایگاه توبه و استغفار در نهج البلاغه به عنوان یکی از مهم ترین اصول اخلاقی و نخستین اسباب اصلاح و تهذیب اخلاق می پردازد. ماهیت دعوت انبیای الهی برای هدایت امت های منحرف همراه با آموزه های اخلاقی از جمله توبه و استغفار بوده است . این پژوهش ، که به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است در پی پاسخ به این سؤال است که توبه و استغفار در نهج البلاغه با چه هدفی مطرح شده است؟ با بررسی نهج البلاغه و شروح مختلف آن و کتابهای مرتبط در این زمینه ، مشخص شد که توبه و استغفار در نهج البلاغه دارای نقش تربیتی است ؛ در کلام امام علی (ع) توجه به توبه و استغفار از چنان اهمیتی برخوردار است که آن حضرت توبه را سببی برای قرار گرفتن انسان در جاده حق و راه راست دانسته اند. امام (ع) همواره مردم را به توبه و استغفار تشویق نموده و راه و روش صحیح استغفار را به آنها می آموزد به گونه ای که می توان روش صحیح استغفار وآداب آن را از کلام این امام همام فرا گرفت. امام علی(ع) در کلام خود ، انجام توبه و استغفار را به متقین و حزب الله نسبت داده اند لذا متصف شدن متقین به این صفت، می تواند الگویی برای سایر انسانها باشد.

Keywords:

نهج البلاغه , امام علی(ع) , توبه , استغفار , تهذیب اخلاق