اثربخشی آموزش تاب آوری بر شادکامی مادران دارای کودکان اتیسم شهر اصفهان

اتیسم یکی از انواع اختلالات فراگیر رشدی است و یک اختلال نورولوژیکی است که در سال های اولیهکودکی ( 3سال آغازین کودک)، نمایان می شود. اکثر مادران به هنگام تشخیص اختلات اوتیسم، دچارواکنش انکار، سردرگمی، خشم و افسردگی می شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش تابآوریبر شادکامی مادران دارای کودکان اتیسم شهر اصفهان انجام شد. این مطالعه نیمه آزمایشی بر روی 30نفر از مادران دارای کودک اتیسم شهر اصفهان در سال 1394انجام شد. مادران به طور تصادفی به دوگروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. آموزش تاب آوری در طول 2ماه در 8جلسه توسط پژوهشگر بهگروه آزمایش داده شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه شادکامی مونش بود که قبل و بعد ازآموزش توسط مادران تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS22و با استفاده از تحلیلکوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد میانگین نمرات ابعاد شادکامی در مرحله پس آزمون در دو گروهآزمایش و کنترل تفاوت معنی داری دارد (P=0/001)به عبارت دیگر میتوان گفت برنامه آموزشی تابآوری نمرات شادکامی و همه ابعاد آن را در مرحله پس آزمون در گروه آزمایش بهبود داده است. میزانتأثیر این مداخلات بر بهبود ابعاد شادکامی شامل تجربه مثبت، احساس منفی، تجربه مثبت، احساسمثبت به ترتیب برابر با 88/4 ،89/7،79/9و 86/5درصد است. نتایج نشان داد تابآوری با استفاده ازراهبردهای کنار آمدن کارآمد و مفید رابطه دارد و موضعگیری مثبت افراد را به استرس و بحران توصیفمیکند و آن را به صورت قابلیت فرد برای سازگار شدن با استرسهای شخصی و عوامل خطرزا در سطحمحیط خانواده و جامعه نشان میدهد

Keywords:

تاب آوری , شادکامی , اتیسم