بررسی رابطه بین مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی ادارات تربیت بدنی دانشگاه های ایران

هدف کلی این پژوهش، شناسایی رابطه بین مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی ادارات تربیت بدنی دانشگاه های ایران می باشد. این پژوهش از نوع تحقیقات همبستگی است که به روش میدانی انجام شده است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه دانشگاه های ایران و نمونه آماری 85 دانشگاه دارای مدیر تربیت بدنی انتخاب و با استفاده از جدول مورگان با توجه به جامعه آماری(300 نفر) تعیین گردید و حجم نمونه پژوهش 167 نفر میباشد. ابزار اندازه گیری در این تحقیق شامل پرسشنامه محقق ساخته ویژگیهای فردی، پرسشنامه مدیریت زمان (مقیمی و رمضان، 1390 )و بهره وری نیروی انسانی مدل اچیو (هرسی و اسمیت، 1980 )بودند که به اعتبار صوری و محتوایی و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 0/89 و 0/79 بدست آمد. به منظور توصیف ویژگیهای فردی آزمودنیها از آمار توصیفی و از آزمونهای استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون، برای بررسی همبستگی بین مدیریت زمان و زیر مقیاسهای بهره وری نیروی انسانی استفاده گردید.نتایج تحقیق با استفاده از ضریب همبستگی حاکی از این است که بین مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی رابطه همبستگی مستقیم معنیداری ضعیفی (r= 0/239،p<0/01)، مشاهده گردید. همچنین بین مدیریت زمان و زیر مقیاسهای: توانایی، درک و شناخت، حمایت سازمانی، انگیزش و بازخورد (بهره وری نیروی انسانی) همبستگی مثبت و معنی داری، اما ضعیفی وجود دارد. ولی بین مدیریت زمان و زیر مقیاسهای اعتبار و سازگاری (بهره وری نیروی انسانی) همبستگی معنیداری وجود ندارد.

Keywords:

مدیریت زمان , بهروه وری نیروی انسانی , مدیران تربیت بدنی