اثر تمرین راه رفتن به جلو در آب با تاکید بر دستورالعمل توجه بیرونی بر بهبود تعادل پویا در سالمندان

هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیرات دو شیوه تمرینی ئ رفتن به جلو در اب، با و بدون دستورالعمل توجه بیرونی بر بهبود ‏تعادل پویا سالمندان بود.شرکت کنندگان در این تحقیق 20 ‏نفر از سالمندان بالای 60 سال واجد شرایط شهرستان سبزوار بودند که بر اساس نمره پیش آزمون تعادل به طور تصادفی در دو گروه 10 ‏نفره تقسیم شدند. گروه های تمرینی شامل گروه تمرینی راه رفتن به جلو در آب با و بدون دستورالعمل توجه بیرونی بود.هر دو گروه تجربی و کنترل تمرینات را به مدت دو هفته و در 6 جلسه و در هر جلسه به مدت 35 ‏دقیقه انجام دادند.با استفاده از آزمون تی وابسته نتایج نشان داد که در تعادل پویا در گروه تمرینی راه رفتن به جلو در آب با دستور العمل توجه بیرونی تفاوت معناداری ایجاد شده است و در گروه تمرینی راه رفتن به جلو در آب بدون دستورالعمل توجه بیرونی تفاوت معناداری ایجاد نشده است.به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین راه رفتن به جلو در آب با دستورالعمل توجه بیرونی موجب بهبود عملکرد تعادلی در بین افراد سالمند شد . ولی افرادی که به روش تمرینی راه رفتن به جلو در آب بدون دستورالعمل توجه بیرونی، تمرین کردند در عملکرد تعادلی بهبود معناداری پیدا نکردند.

Keywords:

راه رفتن , توجه بیرونی , آب , سالمندان , تعادل